evlilikten korkmak

şuanda ki nesli gördüğüm için evlenmekten ve çoluk çocuk sahibi olmaktan çok korkuyorum. bizim zamanımızla şimdi ki zaman arasında dağlar kadar fark var 5 10 yıl arasında bu fark ne raddeye gelir hic kestiremiyorum. allah sonumuzu hayır etsin. (bkz: amin)

sorumluluk almak hele başkalarının sorumluluğunu almak gerçekten ürkütücü.

evlenmekten değil de insanlardan korkuyorum. doğru insan saçmalığını aramaktan doğru insan olmayı unuttuk.

sorumluluk bin kat artıyor herkes korkuyor mk

Gayet normal bir durum. Kendi açımdan düşündüğümde on senedir ev ortamından uzak ve tek başına yaşayan biriyim. Her şeyi tek kişilik olarak düşünürken bir anda iki kişilik düşünmeye başlamak durumunda kalacaksın. Hayal edemiyorum, hayal etmem için bence önümde daha uzun zaman olacak..

Evlilik korkusundan öte; ya eskisi gibi olamazsak endişesi.. Eklenecek sorumluluklar, aileler ile ilişkiler..

Ben. Arada ağzımı yoklayan oluyor ama hadi abi saçmalamayın yani...

İnsanın konfor alanından çıkmasıyla ilgili yaşadığı bir endişe durumudur. Yıllardır alıştığın öyle ya da böyle sevdiğin bir düzenin varken aile evinde veya onlardan ayrı, birden bire bir adamla aynı evde yaşayıp hayatı paylaşma fikri hakikaten ürkütücü geliyor. Elbette birden bire olmuyor, o insanı zaman içinde tanıyıp çok sevdikten sonra bu kararı alıyorsun. Hiç o aşamaya varmadığım için bilemiyorum belki o esnada daha kolaydır. Bu korku bir kenara, yaşım ilerleyip otuza yaklaşmaya başladıkça fark ettim ki anne olmak isteyen birisi olarak bunu çok istiyorum. Elimde olmadan artık karşıma çıkan insanlara karşı, acaba bu adamdan iyi bir eş ve baba olur mu sorgulaması yaparken buluyorum kendimi. Ve belki o bahsettiğim korkunun etkisi belki de mükemmelliyetçi tavrım neticesinde bunla da olmaz diyerek sıyrılıyorum işin içinden. Entry nasıl evde kaldım anlatıyoruma dönüşmeye başladı, biraz daha devam edersem ağlayacağım. Belki de doğru kişiyle denk gelince insanın korkuları da şüpheleri de dağılıyordur. Al işte gözlerim bulanık görmeye başladı ekranı.

Korkunun ecele faydası yokmuş. Şaka bir yana sadece kişi ile değil Kocaman bir aile belki akrabalarla bile evlenmiş oluyorsun tabiri caizse. Zor velhasıl

Zor bir karar olduğu için korkulandır. Bir insanla aileni, evini, bedenini koskoca hayatı paylaşıyorsun. Arkadaş seçerken bile ince eleyip sık dokuyan biri olduğumdan ve çevremde çok da iyi örnekler olmadığından kıyısına yaklaşmaya korkuyorum. O yüzden kör kütük aşık olana kadar dewamke.

Evlilikten korkmayın abi bir durum hariç. Evlendiğin kişiyle, kalbindeki kişi aynı olsun.

korkulacak bir şey değil bence düşünsene kafa yapın benzer birini bulmuşsun ve artık hayat arkadaşısınız.korkunçluk hayat görüşlerinizin uyuşmamsından doğar.

(bkz: evlenmek) başlığını görünce yazmak istediklerimin buraya daha uygun olacağını düşündüğüm başlık. Hani şu meşhur youtube yorumları var ya "Karımla çocuklarım içeride uyuyor ben seni düşünerek bu şarkıyı dinliyorum" tarzında. Onları okudukça ben burada kahroluyorum bir de eşlerinin yerinde olduğumu düşündükçe çıldırmamam için hiçbir engel yok. Başıma gelecekmiş gibi hissediyorum. Böyleyken de doğal olarak korkuyorum. Çok korkuyorum hem de. İşin özünde aşka (karşılıklı olduğuna) inancımın, kendimden başka kimseye güvenimin kalmamış olması yatıyor aslında. Sayfalarca entiri okudum, bir tek bende sıkıntı var herhalde dedim. Sağ olsun bir yazar duygularıma tercüman olmuş. (#2189676) Yine de bence eğer hakkı verilirse çok güzel bir şeydir. İnsanın kalan ömrünü sevdiğiyle geçirmesi fikri kötü olabilir mi hiç? Hayalini kuran herkes umarım dilediğinin çok daha güzelini yaşar.

Korkmamak için direkt tek atış yapmak gerektiğini düşünüyorum çünkü akılda başka biri varken yanımızdakine bunu yapamayız.

Ne yazık ki korkunun ecele faydası yok..

Hadi biraz dertleşelim. Evlilikten kaçıyorum evet fakat bu korktuğumdan değil. Uyumlu biriyimdir sıkıntı yaşayacağımı/yaşatacağımı düşünmüyorum. Peki niçin bu kadar kaçıyorum ; Birincisi, her ne kadar sıkıntı yaşamam desem de kafamda kurduğum bir dünya, hayallerim var. Bazen kendinden bile kaçan biriyim. bazen kendimi sessize alır bir süre öyle takılırım. bazen uzun bir süre hiç bir yere açılmam. çoğu zaman kendime yeterim. hal böyle olunca kendimi değil eşimi/partnerimi düşünüyorum. çok hatırlamıyorum ama bir ablamızın boşanırken yazdığı bir yazıda 'sen kendine yetiyor sessiz kalıyorsun ama bu bana yetmiyor' minvalinde kurduğu cümle beni korkutuyor. ben kendimi idare ederken hadi onu yalnız bırakırsam, fark edemezsem. evinde dünyanın en nadide çiçeği gibi bakılan tomurcuğu ben açamadan soldurursam ne yaparım ben. vicdanım beni mahvetmez mi? ikincisi: Her evlilikte olduğu gibi bir gün ben ve eşimde ebeveyn olmak isteyecek muhakkak. ben ondan da korkuyorum. yaptığım her davranış, her nefes belki de onun geleceğinde bir etki bırakacak. bu derece hassas bir şey beni yıpratır. bazen diyorum ulan belki ben çok incik cincik düşünüyorum. belki sadece içinden geldiği gibi yaşaman ve en sonunda bir şekilde ölüp gitmen gerekiyor. bilemiyorum arkadaşlar kafam karmakarışık yine her konuda olduğu gibi burada da. buraya kadar okuduysanız önce teşekkür eder sonrasında kafanızı şişirdiğim özür dilerim. hadi bir şarkı dinleyelim. :)

Dün erkek arkadaşıma evlenmek istediğimi söyledim o da az önce bana dedi ki "Bir iki gün konuşmayalım kendimize geliriz" Söyleyeceklerim bu kadar.

Ben korkuyorum. Hayatımın geri kalanında hem kendimi hem de başkasını belki de ilerde istemeyeceği durumlarda görmekten korkuyorum.

Evleneceğiniz ya da evlenmelk istediğiniz kişi ile her konuda konuşup anlaşabiliyorsanız korkmanıza gerek yok

Evliliği sikim size bir şey olmasın.

Evlilik , doğru kişiyle karşılaştığınızı düşündüğünüzde bir korku olmaktan çıkacaktır. Bir psikolog takip ediyorum , ilişkiler üzerine kitapları var, videoları var: Serhat Yabancı. Bir paylaşımında, size değer vermeyen/sizinle ciddi düşünmeyen insanın davranışlarından bahsederken , yer vermişti buna : Biz neyiz diye sorduğunuzda, sizi evlilik delisi olmakla suçlarlar yazıyordu... Evlilik korkusu, bir bahanedir yani.

sevdiğin insanla sürekli beraber olmak akşam uyumadan önce onun yüzünü görmek sabah uyanınca ilk onu görmek, ona günaydın demek, bir hayatı,evi paylaşmak bunlar müthiş güzel şeyler. Fakat değneğin öteki ucu var. 21 yaşındayım ailem biraz problemli. her ailede var diyorsunuz belki şimdi ama benim yaşadıklarım her ailede olan şeyler değil. bu gözler neler gördü. işte bende, benim annemle babam gibi olmaktan korkuyorum. bu yüzden sanırım hiç evlenemicem kdjdje bu entiriyi unutmayacağım yıllar sonra gelip editleceğim. Umarım hepimiz güzel, güneşli günler görürüz :)

Gerçekten korktuğum bir durum aşırı sorumluluk istiyor aslında sorumluluktan çok istediğim gibi gitmezse korkusu var. Benim ailede yaşadıklarımın aynısını çocuklarım yaşasın istemem o yüzden hep bir adım uzak duracağım müessese

Güvenip kimseyle evlenilmezde.

çok normaldir. evlilikten korkmamak anormal sayılır hatta. doğamız gereği konfor alanımızdan uzaklaştıkça rahatsızlık hissetmeye ve korkmaya meyilli oluruz. içinde bulunduğumuz düzeni, ailemizi, evimizi, yatağımızı, odamızı bırakıp ne kadar seversek sevelim farklı biriyle her şeyi değiştirecek olmak ve bu insanla eğer bir sorun olmazsa ölene dek beraber olacak olmak çok riskli bir olaydır. evlat sahibi olmak, onların sorumlulukları, kendi hayatındaki başrolün aniden değişiyor olması... bunların hepsinin ölene dek devam edecek olması... ayrılsan bile maddi manevi üzerinde yükünü taşırsın. oldukça zor bir durum.

Bazı zamanlar çok sevimli gelen fakat üzerine ciddi ciddi düşününce avuç içlerimin terlemesine sebep olan eylem

Ne yalan söyliyeyim çok korktum(entry nick uyumsuzluğu şakası loading). Hiç birşey değilde akşam yemeğinden sonra evde ne konuşacağız diye çok korktum... Ama korkulacak birşey yokmuş.

Evlilikten değil de yanlış insanla evlenilmekten korkuluyor bence.

Annemlerin 23 yıl olmuş evlilikleri 23 yıl. Bunlar çok ciddi süreler, ben mesela bu kadar dayanamazdım kimseye. Sıkılmadınız mı hiç dedim, yok dediler. (bkz: insan şaşırıyor )

Evlenilecek insanı bulursam, nikahı koyar geçerim. Netim. Ne korkacağım?

hayvan gibi korkuyordum. biraz azaldı ama hala düşüncelerim aynı. evliliğin sorumluluklarından, başka bir ailenin üyesi olmaktan, eşimin benden sıkılmasından, eşimin ailesiyle anlaşamamaktan, geçim sıkıntısı çekmekten, evlilik öncesi süreçte yıpranmak ve yıpratmaktan, hayal ettiğim düzeni kurmaya paramızın yetmemesinden bu ve bunun gibi Türkiye'nin gerçeği olan şeylerden hep korktum. üstelik korkularımın aksine, hayat karşıma kimi çıkardıysa -şakasız Allah gönüllerine göre versin- benimle ciddi düşünen evlenme niyetiyle veyahut ciddiyetiyle karşıma çıkan insanlardı. şimdi düşünüyorum evet eskisi kadar korkmuyorum yaşla ilgili bir şey sanırım. ama bunlar hala problem olacak şeyler, umarım ilerde müstakbel eşimle çok mutlu olurum-ederim ve böyle problemler olmaz.

sıkılırım diye korkuyorum ben.bir insanla yıllarını geçirmek heleki yanlış insanla yıllarını geçirmek

Babamla annem 30 yıldır evli. Evliliklerinde babam hep sessiz, anam full dır dır dır da dır dır yar.. Bir gün anneme bırak vurmayı sesini yukseltigini duymadım. Her zaman gule diye seslenir ve her ihtiyacını ondan ister. 2 tane kazık gibi kızı var evde bir gelini ama hala gule.. Annem sabır eder babamda anneme her zaman dua eder. Cidden evlilik bu ya bir ara hatırlıyorum saçma sapan bir şey için babamdan para istedim ve o da o parayı verdi. Ben o parayla sigara aldım. Babam annemle konuşurken zazaca ise yürüyerek gidip geldiğini söylemişti ne bileyim hayatımda bu kadar aciz hissetmedim kendimi ve o gün yemin ettim bir daha baba parası yemiyecem diye. O gün bu gündür babamı örnek aldım ve aynı onun gibi yoluma devam ediyorum. Her girdigim yerde hayır duam eksik olmaz çünkü anne baba duam hep yanımda olur. Babamla aynı iş yerinde yaklaşık 3 yıldır çalışıyoruz herkes babama allah senden razı olsun böyle bir çocuk yetiştirmişsin der o bir gün bile bana bunu yansıtmadan gururunu yaşar içinde. Evlilikten korksaydı babam veya annem ben olmazdım. Ben evlilikten korksaydım bugün dünyalar tatlısı bir çocuğa ve bana her koşulda güvenip, sonsuz sevgisi olan bir eşe sahip olmazdım.

Ya sıkılırsam? Severken ayrılmak zorunda kalırsam? Ya beni onu sevdiğimden daha az severse? Mutsuz olursak? Ya ikimizden biri erken yaşta ölürse? Evlenmemek en iyisi.

Büyük bir risk k evlenmek çünkü kim olursa olsun aynı evde yaşamadan tanıyamazsınız. Ya banbaşka biriyse, ya beni kamdırıyorsa, ya muhabbetimiz biterse, ya değişirse, iyi bir evlat sahibi olmazsa, ya ailele, akrabalaar anlasamazsa, ya benim bakışlarıdan beni anlamazsa, yanı başındayken beni duymazsa, ya da sıkılırsak birbirimizden vs vs bin tane düşünce oluşuyor hatta cisellik ile ilgili bile korrkum var. Ben artık mutlu evvlilik göremiyorum, herkesten her şeyden korkuuyorum kendimi geri çekiiyorum. Bir ask beni ikna edebilir diyordum onda da kazanamıyorum. Yalnız geldik, yalnız devam ediyoruz bakalım. Sözün özü evllilik çok ciddi bir sey

Bir laf var ya “yanındakiyle yaşlanırsın ama aklındakiyle ölürsün” diye bunu yaşamaktan korkuyorum aslında evlilikten değil.

evlilikten değil de, evlenince evde sohbet dönmezse diye korkuyorum...

Bi yerde okumuştum "evlilik, yüksekliğini bilmediğin bir uçurumdan atlamaktır" diyordu. O yüzden evlilik kararı almak bana çok cesur bir davranış geliyor. Ben o uçurumun belirsiz derinliğinden korkuyorum.

korkmuyor aksine evliliğin bana aşırı yakışacağını düşünüyorum. neden bilmiyorum ama kendimi aşırı derecede o evlilik müessesine ait hissediyorum jhgvasjd

doğru insanı seçememekten korkuyorum.

geçen bir yerde okudum. "kaynanam ve sütten kesilmemiş kocam" diye bir şey yazmıştı biri.. (bkz: travma)

İtiraf ediyorum, çok korkuyorum. Düşünsenize biri var. Hem hayat arkadaşın, hem yatak arkadaşın, hem sırdaşın, hem de seçebildiğin ailen. Bu, bu... Beni korkutan da tam olarak bu. İnsanları ilişkilerde tanıyamayabiliyorsunuz. Görüşmeyi kestiğiniz en yakın arkadaşınızı düşünün. Ne kadar da tanıdığınız insan değilmiş, değil mi? Bakın mükemmel insan olması değil önemli olan. (Duyar kasmayın, bu özelliklere iki taraf da sahip olmalı) Önemli olan sevmeyi, sevilmeyi bilmeniz. Flört hiç bitmemeli mesela. Elbet aranızda kırılmalar olur. Gönül almayı, bağışlamayı bilmelisiniz. Dinlemeli, anlamaya çalışmalısınız. Hırçın bir intikam dürtüsüyle can yakmaya uzanırsanız hata yaparsınız. Yargılanmadan rahatça anlatabileceğinizi bildiğiniz bir ortam olmalı aranızda. Bu çok zordur. Mesela anlayış olmalı. Bazen yalnız kalmak ister insan. Kendi alanında, kendi dünyasında... Buna izin vermelisiniz. Zaten gidecek ya da aldatacak insan sizden bunu istemez. Geçmişi geride bırakabilmelisiniz. Öncü olabilmelisiniz, yeri gelince biriniz diğerinize iyi gelmeli, destek olmalı. Dürüst olmalısınız. Saygılı olmalısınız. Doğal, sade, dürüst, gurursuz ve şüphesiz olmalısınız. Birbirinize güven duymalısınız. Diğer insanlara kuşandığınız zırhları en yakınınıza doğrultmak aptalıktır. En güçsüz zamanınızda bile, güçlü olmaya çalışmamalısınız. Korkmadan ağlayabileceğiniz bir adamla/kadınla birlikte olmanın hayalini kurar çoğu insan. Saf sevgiyle sarılmak ister. Madden yahut manen güçte düştüğünüz zamanlarda, "Korkma, ben varım. Son nefesime kadar da senin yanındayım." hissini verebilmelisiniz. Herkes düştüğünüz zaman da her anlamda sizi ayağa kaldırmaya uğraşan birini ister. İnsan sevgi, ilgi, pış pış, eğlenence uyum... İster yani. Aslında... Genel olarak hepsinin özeti şu, "Vermediğiniz bir şeyi karşınızdakinden istemek bencilliktir." Oh. Yoruldum. Yazsam daha da gidiyor. Bakın, ne kadar da zor.

bugün rüyamda evleniyordum. rüyada bile üstüme binen yükü o kadar fazla hissettim ki sabah yorgun uyandım

Korkulmayacak gibi değil ki. Tamam sevdiğin insan cart curt ama sonuçta seneleeerce aynı evde tartışıp kavga ederek, anlaşıp anlaşamayarak, küsüp barışarak bi hayat yaşamaya devam ediyorsun. Çok güzel yanları yok mudur tabiki vardır. İzleyen varsa bu ilişki testinde bazen bağırış çağırış kavga ettiklerini sonrasında birinin evden gittiğini saatlerce gelmediğini falan anlatıyorlar. Simdi durum böyle olunca insan bazen şahsen ben hadi gelmezse diye düşünürüm. Ya da ne bileyim yani o kadar yıl boyunca nasıl aynı sevgi devam ederken yaşıyorlar gerçek anlamda hayret ederek ve imrenerek dinliyorum.

Evlilikten korkmak değil benim mesele, anlaşamayacak bir insan değilim fakat etrafın bu kadar çok evliliğin üzerine çökmesinden çekiniyorum. Ulan ben mi evleniyorum siz mi ben beğendiysem size ne oluyor? Sürekli bir müdahale çabası. Bu durum yüzünden düğüne 2 ay kala gerçekten sevdiğim birisinden ayrılmak zorunda kaldım ve bundan sonra kolay kolay evliliğe ikna olabileceğimi düşünmüyorum.

Sorumluluğu haricinde birine aynı evde kalacak, beraber uyuyacak kadar güveneceğimi zannetmiyorum. Düşüncesi bile korkunç geliyor. Belki birini çok sevsem düşüncem değişir ama buna da hiç inancım yok

Hatun'u ilkokul dörtten beri tanırım üstüne bir de evlenmişiz 12 yıllık olduk :) Korkmayın gençler ölüme en hızlı gitmenin tatlı telaşları bunlar :)

Her ne kadar sohbetini bolca yapsam da evlenmekten deli gibi korkuyorum. Biriyle aynı yatağı paylaşmak, her seyimle beni tanıması, ya da birini bu kadar yakından tanımak bana çok korkunç geliyor. Sürekli birinin yanımda olmasını istemek imkansız gibi. Evlilik kararını gönülden alacağım bir an düşünemiyorum. Sanırım benim evlenmem için bana zorla nikah kıydırıp zorla da aynı evde yaşatmaları gerekiyor herkesin. Bunu kendi istediğimle yapabileceğimi sanmıyorum.

Çok korkuyorum ki korktuğum başıma gelsin

Korkma, titre...